Tijdens de Meet the author bijeenkomst op 16 september beantwoordden Leenke van Haaften en Sanne Diepeveen vragen over hun onderzoek, waarin zij normgegevens hebben verzameld voor de maximale repetitiesnelheid bij de diadochokinesetaak bij 820 Nederlandstalige kinderen van 3;0 tot 6;11 jaar. Deze normgegevens worden gebruikt in het Computer Articulatie Instrument. Over dit onderzoek publiceerden zij in februari van dit jaar het artikel ‘Maximum repetition rate in a large cross-sectional sample of typically developing Dutch-speaking children’ (Leenke van Haaften, Sanne Diepeveen, Hayo Terband, Bert De Swart, Lenie Van Den Engel-Hoek & Ben Maassen, 2021, International Journal of SpeechLanguage Pathology).
Bijna dertig logopedisten/logopediewetenschappers bevroegen de onderzoekers over de klinische toepassingen van deze normgegevens specifiek voor de diadochokinesetaak en van het CAI in het geheel, die naast diadochokinese nog drie taken bevat. Samen geven de prestaties op deze taken inzicht in de fonologische en spraakmotorische ontwikkeling van jonge kinderen.
Nog weinig van de aanwezigen hadden al ervaring met het CAI. Degenen die dit wel hebben, gaven aan dat het een waardevolle aanvulling is in de differentiaal diagnostiek van fonologische en spraakmotorische stoornissen. Dit lijkt vooral zo te zijn wanneer het beeld ook na eerste observatie en onderzoek niet duidelijk is of wanneer een behandeling onvoldoende effect heeft. De onderzoekers gaven echter aan dat ook de waarde voor de initiële diagnostiek niet onderschat moet worden: tijdens hun onderzoek kwam naar voren dat een substantieel deel van de kinderen die eerder met een fonologische stoornis waren gediagnosticeerd door een logopedist, bij afname van de diadochokinesetaak ook achter bleken te lopen in hun spraakmotorische ontwikkeling.
Andere vragen die voorbij kwamen betroffen onder andere de invloed van regio’s, dialecten en meertaligheid op de prestaties bij de diadochokinesetaak. Die zijn er niet of ze zijn niet significant en daardoor niet van betekenis voor de diagnostiek.
Ook werd er dieper ingegaan op de test-retest betrouwbaarheid van de resultaten, die alleen voor de /pa/-sequentie voldoende is. Hiervoor zijn meerdere mogelijke oorzaken, waaronder een leereffect van de eerste meting en het effect van de normale ontwikkeling van jonge kinderen waardoor ze tijdens het tweede meetmoment gegroeid/verder ontwikkeld zijn in hun spraakmotoriek.
Het artikel riep bij de deelnemers vragen op, zoals bijvoorbeeld wat de invloed is van het buiten de analyse houden van de respons van kinderen die de sequenties niet foutloos konden herhalen? Vervolgonderzoek zou deze vragen mogelijk kunnen beantwoorden.
‘Maximum repetition rate in a large cross-sectional sample of typically developing Dutch-speaking children’ (Leenke van Haaften, Sanne Diepeveen, Hayo Terband, Bert De Swart, Lenie Van Den Engel-Hoek & Ben Maassen, 2021, International Journal of SpeechLanguage Pathology). Ben of ken je een auteur die recent een artikel heeft gepubliceerd? Meld diegene of jezelf aan bij secretaris@logoscientia.nl, dan nemen wij contact op!